Inmiddels heb ik er 6 van de 21 opzitten. De 1e keer dat ik plaatsnam op de bestralingen bank kwamen de tranen vanzelf uit mijn ogen rollen. Ik moest denken aan mijn moeder die minder dan 2 jaar daarvoor op dezelfde bank had gelegen. Zo bizar dat ik in dezelfde ruimte bestraald wordt aan mijn borst waar mijn moeder bestraald werd voor de tumor in haar keel. Afgelopen nacht weer heel veel liggen denken aan de afgelopen tijd waarin ik allerlei behandelingen heb ondergaan en waarvan ik tot op de dag van vandaag nog niet van overtuigd ben dat ze ook echt nodig zijn. Maar ja ik wil nog zo lang mogelijk verder leven en daar doe ik het dan maar voor.
Aanstaande week heb ik een gesprek met dr. Sabine Linn waarin ik de uitslag krijg van de MammaPrint die gemaakt is van het weefsel wat begin december vorig jaar uit de tumor is gehaald. www.mammaprint.nl Normaliter wordt de test van het weefsel aan het begin van het behandeltraject gedaan en wordt op basis van de uitslag daarvan besloten of er chemotherapie gegeven moet worden etc. Echter bij mij is deze test pas uitgevoerd aan het einde van mijn chemotherapie traject. Ik zal dus nooit weten of deze therapie wel nodig is geweest. En zo kom je er gaande het behandeltraject steeds meer achter dat het ook anders had gekund. Maar ja, overbehandeling is niet fijn maar ook niet onoverkomelijk. Wel weet je nooit wat de chemotherapie voor blijvende schade aan je lichaam teweeg heeft gebracht. Nu lees ik bijvoorbeeld dat bij amputatie van je borst je geen bestraling nodig hebt en als ik dit van tevoren geweten had had ik daar waarschijnlijk wel voor gekozen. Maar ik zit er nu al middenin dus....
Even terug naar de 21 bestralingen die ik moet ondergaan. Voorafgaande eraan had ik bedacht dat het wel fijn zou zijn als er iemand mee zou gaan voor de 'gezelligheid'. Ik heb de afgelopen tijd al heel veel gehoord 'als ik je ergens mee kan helpen dan weet je mij te vinden' normaliter maak je daar niet echt gebruik van en bij mij is het gelukkig ook niet echt nodig geweest dat ik bij mijn dagelijkse bezigheden hulp nodig had. Daar ben ik overigens heel dankbaar voor. Nu heb ik dus een schema gemaakt voor de bestralingen en verschillende vriendinnen benaderd en gevraagd of zij mij willen begeleiden naar de dagelijkse bestralingen. Mijn zus Marijke was de 1e op donderdag 7 juni, ja dat was de dag dat Mark de Alpe D'Huez beklommen heeft. Uiteindelijk heeft hij de berg VIER keer bedwongen, ik ben heel trots op zijn prestatie dat zal je begrijpen. Heel bizar ook dat juist op die dag ik mijn eerste bestraling kreeg en dan te weten dat Mark toen hij zich vorig jaar oktober opgaf voor deze sportieve prestatie niet wist dat zijn moeder een maand later zou horen dat ze borstkanker heeft.
Inmiddels zijn mijn dochter Wendy, mijn man Nico, Monique Olgers, mijn schoonzus Evelyn, Anita Schouten en Noemi Garcia Garcia mee geweest naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Dus nog 14 te gaan, de tijden van de bestraling zijn heel wisselend, de 8e bestraling van maandag 18 juni is bijvoorbeeld al om 8 uur en mijn zus Carolien komt mij al om 7 uur ophalen. Het is zo waardevol om te merken dat je nu je het nodig hebt zoveel lieve familie en vrienden om je heen hebt die je waar nodig willen bijstaan en helpen.
Als voorbeeld mijn broers Bert en Peter die in december verschillende werkzaamheden hebben opgeschoven om mijn slaapkamer om te toveren tot de heerlijke kamer waar ik nu al menig uurtje in heb doorgebracht. En niet te vergeten mijn steun en toeverlaat Wendy die in haar eentje toch een soort van speciale begeleider is geworden van haar moeder. Verder natuurlijk Mark die, ondanks zijn drukke bezigheden, ieder moment dat het kan heen en weer vliegt tussen Barcelona en Amsterdam om er voor mij te zijn. Ook natuurlijk de steun van mijn schoonzusje Marco die er altijd is voor mijn man en haar broer Nico. En niet te vergeten en nog niet met naam genoemd mijn zus Carolien, mijn broer Erik en Nico zijn broer Cor en zijn zussen Janny en Ans en al mijn vrienden en ook zo speciaal de vrienden van mijn kinderen, zo apart hoeveel lieve reacties en gestes ik uit die hoek krijg. Zonder jullie aller steun wordt het wel heel moeilijk om met mijn 'ziekte' en alles wat daarbij komt kijken om te gaan.
The people in the world who need people are the happiest people in the world :-)
Het is alweer even geleden dat ik een bericht heb geplaatst op m'n blog. Mijn laatste bericht ging over de operatie aan mijn borst. De tijd gaat zo mogelijk nog sneller dan dat je in je 'normale' doen bent, zoals werken, eten en slapen. Nu gaat al je energie toch wel naar je 'ziekte'. Ik zet het woord ziekte nog steeds tussen haakjes omdat ik in mijn ogen nog steeds niet ziek ben, noem het je kop in het zand steken, noem het positief ik weet het niet maar het is wel de waarheid. En dat terwijl ik toch echt dagelijks de ongemakken van de behandelingen aan den lijve ondervindt. Vanmorgen bijvoorbeeld was ik om 5 uur al klaarwakker van de onrust in m'n benen waar ik nu al weken last van heb. Daarbij hou ik ook vocht vast in m'n hele lijf waardoor ik alle leuke zomerschoentjes die ik in Barcelona heb gekocht niet aankan :-(
Wat die benen betreft daar maak ik mij wel zorgen om dat het niet iets zal worden wat niet zal overgaan. Moet er niet aan denken om daar voor altijd last van te houden. Positief blijven, heel belangrijk nu en dat probeer ik vast te houden.
Op de periode tussen de operatie en nu kom ik met een latere blog op terug want er is genoeg gebeurd. Nu wil ik jullie vertellen over Mark die vandaag onderweg is met de auto naar de Alpe D'Huez om deze op 7 juni te gaan beklimmen.
http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/marcuspijper/marcus-de-pijper/donaties.aspx
Hij heeft met zijn actie vooralsnog bijna 8.000 euro opgehaald, waarvoor hij tenminste 4 x de berg moet beklimmen. Het is dus afhankelijk van zijn prestatie of hij dit bedrag ook daadwerkelijk gaat binnenhalen voor het KWF. Zijn zakenpartner Sander van Dissel is ook van de partij en zij fietsen met nog 4 kanjers die vanuit Nederland richting Frankrijk afreizen waaronder Sander zijn vader!
Het wordt dus een spannende week en ik volg Mark en Sander en de andere Alpenkanjers (naam van de groep) op de voet, oh nee fiets :-) Het hele gebeuren is ook te volgen op de televisie, dus........
